Nooit eerder gehoord van dit duo, waarvan de naam je via de digitale snelweg haast onvermijdelijk naar IJsland leidt: zowel Google als Youtube denken dat je naar Geysir op zoek bent, terwijl je eigenlijk gewoon wat meer wil te weten komen over het duo dat bestaat uit zanger Hartog EYSman en gitarist Robert SIRoen?

Dit ep’tje is het debuut van de twee samen en het is vooral erg intrigerend. Dat behoeft wat uitleg, neem ik aan. Intrigerend, betekend “ervoor zorgend dat je méér wil” en dat is exact het gevoel waar je blijft mee zitten na beluistering van de zes nummers van deze kennismakingsplaat.

Twee van de zes zijn instrumentals en vermoedelijk bedoeld om te illustreren wat voor goeie gitarist Siroen wel is en die hadden, wat mij betreft, achterwege mogen blijven: je kunt namelijk ook wel horen dat de man gigantisch goed gitaar speelt, als hij de begeleidende rol opneemt.

De sterkte van dit plaatje ligt er precies in, dat het een proeve is van wat de gitaar en de stem sàmen kunnen teweegbrengen en dat is verdorie niet weinig. Eysman schijnt een gevestigde waarde te zijn in het Nederlandse muzieklandschap en dat verbaast me allerminst, want de wendbaarheid en de veelzijdigheid van zijn stem -en dus ook de stembeheersing- zijn werkelijk indrukwekkend. Om maar een idee te geven: de ene keer doet ze je denken aan James Taylor, de andere keer komt de jonge Billy Joel verraderlijk dichtbij.

Dat levert een heel mooi plaatje op, waarbij -om het persblaadje te citeren- de stilte tussen de noten even belangrijk is als de muziek zelf. De melodieën zijn allerminst voordehand liggend, al kan je ze ook niet vergezocht noemen: ze gaan gewoon iets verder dan de drie akkoorden, waar zoveel popnummers om draaien. Misschien moet u gewoon even de bijgaande Youtube-link aanklikken om te begrijpen wat ik bedoel: daar de- en re-construeert het duo “California Dreamin’” van The Mama & The Papas, een song die bij elk van ons voor eeuwig in ons brein gebrand is, maar die bij Eysir een compleet nieuw leven krijgt.

Dat is wat je van dit plaatje mag verwachten: niks is vanzelfsprekend, maar alles is wel erg waardevol. Dat vereist enige moeite vanwege de luisteraar, die eigenlijk zelf best veel moet invullen bij deze fluistermuziek, die ergens tussen de soul en de jazz in te situeren valt. Ik vind dit alleszins een boeiende kennismaking, al vrees ik dat Eysir muziek maakt, die net iets te veel onverwachte weerhaakjes in zich draagt, om vlotjes op de radio gedraaid te worden. Straffe gitarist + formidabele zanger = intrigerend debuut. Zoiets, ja!

(Dani Heyvaert)